ПЛАСТИЛИНОВЫЙ АИСТ  

Жыць на свеце...

І не стаць чартапалохам,

Не адбіцца ад таго,

Што ёсць.

Каб жыццё не стала

Цяжкім стогнам,

Памятаць,

Што ты на свеце ёсць.

І туліцца да цябе

Ў знямозе,

І аб шчасці

Ціхенька шаптацца.

Быць вандроўнікам

На векавой дарозе,

Каб аднойчы да цябе

Вяртацца...

Бачыць, як мяне вітаюць

Клёны,

І бярозы ціха пахіснуцца,

Быццам

Пасылаючы паклоны.

Веснічкі ціхенька адхінуцца...

Ты чакаеш...

Большага не трэба

За любоў, што ў гэтай хаце

Ёсць.

Я люблю цябе, мая матуля!

Свой куток мне, як

Святое штось...

Тое, што забыць ніколі

Нельга:

Ні сям`і шчаслівых

Галасоў,

Ні кавалачак густога неба,

Ні у печцы смажаных

Бліноў...

Я люблю цябе,

Сям`я і воля,

Проста і нястрымана

Люблю.

І бабулі рукі на падоле,

І сваю імклівую зямлю.