ПЛАСТИЛИНОВЫЙ АИСТ  

Заімшэлыя далоні

Нерухомых цягнікоу,

Мы з табой каханню помнік

Пабудуем паміж слоу.

Як пачуем крокі кропель

Па запэцканаму шклу.

Ты хлусціць дазволіш трохі,

Але я ужо змаучу.

Застануся паміж дахау

Толькі літарай адной.

Разам мы пабачым жахі,

Не хвалюйся – я з табой.

Памаучым, нібы у дарогу.

Зорак ціхі карагод.

Праз цябе малюся Богу,

Але, мабыць, ты – мой бог.

З шафы я дастану крылы,

Цемна-шэры пыл на іх,

Гэты мір ужо пастылы,

Маем свій – для нас дваіх.

Зноу мароз ад ззяння сонца,

Крокі у цішыні мастоу,

Наша рэха застаецца

Ад маіх пауночных сноу.

Толькі б нам трымаць далоні

І паміж радкоу прайсці

Мы з табой каханню помнік

Пабудуем. Я і ты.