Приветствую Вас Гость | RSS

ПЛАСТИЛИНОВЫЙ АИСТ  

Пятница, 29-03-2024, 14:41
Главная » Файлы » Участники » Пластилиновый Аист - 11. [31.10.09]

Красавік Каця (г. Могилев)
02-11-2009, 21:32

Твой уздых

Скрозь зімы халодныя й цеплыя весны,

Скрозь думкі журботныя й радасьці слезы.

Прарвецца твой ўздых…

Не апошні й не першы.

Ен будзе заўседы жыць ў маім вершы!

Ен будзе заўседы ў маіх думках,

Ствараць аб жыцьці сьвятыя малюнкі.

Скрозь восень й цемру…

Ўсьмешкі й гора…

Адчуй зноў жыцьця празрыстае мора!

Будзь побач са мной!

Табе абяцаю…

Ніколі цяпер не будже адчаю!

Не будзе турбот й сонца заходаў…

Будзь побач са мной!

Й прыйдзе свабода…

 

 

Тым, каго няма

Няма ўжо тых,хто першымі ішлі наперад .

Тых,хто народ уздымаў ад самых каранеў.

Але ў сэрцы засталася вера,

Што побач з намі будзе іх анел.

А колькі засталося думак й пытанняў…

Якія бы яны змаглі яшчэ разьвіць.

І шляхам сваіх вечных разважанняў,

У думкі кожнага свой сьвет ўліць…

                 

 

Адчувай

Думкі сьветлыя маю ў галаве я сваей,

І праменьчык сонейка ў сэрцы.

Я жадаю,каб думкай,а не крывей,

Адчыняліся ўсіх людзей дзьверцы.

 

Каб крынічанькай з вуснаў ліліся ракой,

Словы радасьці й пяшчоты.

Каб ў роднай краіне,маей,дарагой,

Не казалі ”вайна” й  ”нягоды”.

 

Незалежная думка-будзе сьвяціць!

Не турбуйся ты,зноў пачакай.

Паглядзі,як з мяне мая думка ляціць!

Й гук сэрца майго адчувай…

 

 

Родная Мова

Як люблю цябе,мова родная!

Як жадаю з табой побач быць.

Ты адзіная,ты народная…

Мне ніколі цябе не забыць!

Хай навокал крычаць й лаяцца,

Не пакіну ніколі цябе!

У грудзях мае сэрца сьціскаецца,

Будзеш вечна ў маей галаве!

 

Осень

Вновь с каждым днем я чувствую, как наступает осень.

Унылая пора из пушкинских стихов.

И некий голос что-то шепчет мне и просит,

Чтоб все мечты я вновь закрыла на засов.

Порывы ностальгии,шумные признанья...

Ах,как же мне приятен их этот вкус и аромат...

И вновь мне не  хватает пониманья,

Чтоб всю любовь свою опять вернуть назад.

Как холодно,но все-же так приятно,

Мне ощущать всю свежесть тех осенних вечеров,

Когда вокруг меня опять все не понятно,

И хочется всегда не слышать лишних слов.

О как люблю тебя,пора унынья и печали!

Ты вдохновение для юного глупца!

Ведь он поэтом стал,пока вы все молчали.

Пока из уст из ваших не пришло словца.

Порывы страсти и отверженья ночами,

Терзают беззащитную и так душу мою.

О листья желтые,меня вы выручали!

Так выручьте же снова,пока я на краю...

 

 

Добраму  чалавеку

Што робіш ты,калі на сэрцы горка?

Камень ў ім й цяжка на душы...

Калі Ты свой куточак родны

Успрымаеш,нібы ен чужы...

Калі з табой не побач сябар,

Усе роўна ўсім,ці есьць ты,ці няма.

Й толькі адзінота...побач...

Градам...прарвецца з неба...

Можа й не дарма?

Чаму ірвешься ты пазнаць усе на сьвеце?

І аб сабе не думаеш зусім?

Й марыш ты,каб кожны на планеце

Меў тое,што жадае сэрцам усім.

Ты кожны дзень дапамагаеш людзям,

Й не чакаеш гэтага ад іх...

Хай добра ў жыцці тваім усе будзе!

Краіна побач й паветра ўздых!

 

 

Свабода

Як моцна гучыць гэта слова-СВАБОДА!

Як родна і блізка кожнаму з нас.

Як постаць магутнай сілы народу,

Якая ўсе больш папаўняе запас.

 Хай зноў загарыцца полымя праўды!

З душы тваей вырвецца гучны пратэст!

І кожны пакрыўджаны будзе рады..

Пакутам народу прыходзіць канец...

 

 

***

Калі знікне мая краіна?

Тады,калі апошні уздых

Паветра роднае адніме,

І птушак спевы страціць слых.

Калі апошняя рука

Пісаць адмовіцца на МОВЕ,

І ўжо збалелая нага

Прайдзецца па сяброўскай доле.

Калі пачнеш таптаць зямлю,

Дзе косці тых,хто ўжо загінуў…

Тады знікне яна ў раз!

Ад сораму..

І ад свайго жа сына...

Так барані жа родны кут!

Каб сонца ззяла ў нябесах,

І каб не ведала пакут,

Твая краіна,людзей лесы.

Будзь, як той рыцар на кані!

Змагайся,пакуль б'ецца сэрца!

Каб зноў пачулась “ ЗА ЦЯБЕ”!

УСЕ ЗРАБЛЮ!

ГАТОЎ ПАМЕРЦІ!

 

***

Я не ведаю, што такое жыцьце?

А адкуль мне ведаць пра гэта!

Сярод вас усіх “вялікіх” такіх,

Мая постаць ледзь прыкметна.

 Усе навокал сябе прадаюць,бы тавар.

Усхваляюць філосафаў,мора.

А бярвенне,што ўзросла ўжо ў вачах,

Не з'яўляецца ў іх думках горам!

 Чалавек,што ты ведаеш аб жыцьці?

Толькі тое,што ўсім вакол дрэнна?

Колькі часу ўжо ты на гэтай зямлі?

А жыцьце твае проста дарэмна.....

 

 

  

Я зноў паміраю

Б'е маланка і гром грыміць.

Звар'яцела навокал прырода.

Можа мне трэба дождж палюбіць?

Каб з душы ўся зыйшла нягода...

 

Вельмі томна і жудасна тут,

Я жадаю свабоды і волі.

Адчуваю,што сэрца мае ўкрадуць...

Не жадаю!

Не жадаю ніколі!

 

Што рабіць?Падкажы чалавек...

Я тры словы твае чакаю.

Падкажы!І пакіну цябе я на век...

Без цябе я як дождж паміраю...

 

Я вакно адчыню і пачну размаўляць.

Хай ўсе думаюць,што звар'яцела.

Ртом паветра начное пачну ўдыхаць.

Адчуваю,як страчваю цела.

 

І лячу,як маланка,ветру ўздагон.

Усе мінулае тут пакідаю.

І ад болю я зноў набіраю разгон...

Усе...

Прабачце...

Я зноў паміраю...

 

Категория: Пластилиновый Аист - 11. [31.10.09] | Добавил: Nerpa
Просмотров: 1346 | Загрузок: 0 | Рейтинг: 5.0/1
Всего комментариев: 0
Имя *:
Email *:
Код *: