ПЛАСТИЛИНОВЫЙ АИСТ  

Проста блукаючы па вуліцах
нейкім лютаўскім вечарам
і складаючы вершы,
забыўшыся на дакоры,
я выпадкова сустрэўся позіркамі
зь зялёным чалавечкам,
што быў расьпяты на звычайным сьветлафоры.

І ня тое, каб вельмі
сьпяшаўся я зараз дадому -
проста зьяўленьнем сваім
ён адкрыў мне дарогу.
І ён, каго дачакаўся,
быў зараз больш Хрыстом,
чым той, каго прынята лічыць
сынам бога...

І чамусьці падумалася
аб далёкім і цёплым чэрвені,
недасягальным, лагодным моры...
А вуліца гудзела сабе,
бы вялікае чэрава,
не заўважаючы месію,
расьпятага на сьветлафоры...